کشف جدید فضاپیمای وویجر در فضای میان ستاره‌ای

ویجر 2 در طول سفر خود در فضای بین ستاره ای با پدیده های عجیبی مانند افزایش تراکم روبرو می شود. هنوز علت این نوسانات مشخص نیست.

فضاپیمای وویجر افزایش محسوس چگالی را در فضای میان‌ستاره‌ای کشف کرد

در نوامبر 2018 ، پس از یک سفر حماسی 41 ساله ، فضاپیمای ویجر 2 سرانجام از نفوذ خورشیدی منظومه شمسی عبور کرد و وارد فضای بین ستاره ای شد. اما مأموریت فضاپیما هنوز به پایان نرسیده است و همیشه اطلاعات مربوط به فضای ماورای منظومه شمسی را به زمین می فرستد.

فضاپیمای ویجر 2 در مسیر خود با شگفتی های جدیدی روبرو می شود. هرچه این کاوشگر از خورشید دورتر باشد ، فضای متراکم تری را تجربه می کند. پیش از این ، فضاپیمای ویجر 1 که در سال 2012 وارد فضای بین ستاره ای شد و طیف چگالی مشابهی را در موقعیت دیگری کشف کرد.

داده های جدید فضاپیمای ویجر 2 نه تنها کشف ویجر 1 را تأیید می کند ، بلکه ثابت می کند که افزایش تراکم از ویژگی های محیط بین ستاره ای محلی (VLIM) است. لبه منظومه شمسی را می توان با مرزهای مختلف آن تعریف کرد ، اما مرزی را که کاوشگرهای ویجر از آن عبور می کنند ، هلیوسفر می نامند. این مرز بر اساس بادهای خورشیدی تعریف شده است. منظومه شمسی یا هلیوسفر ، مجموعه ای از بادهای اولتراسونیک ثابت پلاسمای یونیزه است که از هر طرف از خورشید انتشار می یابد و هلیوسفر نقطه ای است که فشار باد به اندازه کافی قوی نیست.

فضای خارج از هلیوسفر را VLIM یا محیط بین ستاره ای محلی می نامند. شکل هلیوسفر کاملاً کروی نیست بلکه بیضوی است. دم آن در کنار خورشید و دماغ آن در جهت مدار منظومه شمسی در کهکشان راه شیری است.

فضا کاملاً از خلا تشکیل نشده است و در این ماده وجود دارد ، البته در چگالی کم. در منظومه شمسی ، بادهای خورشیدی دارای تراکم الکترون و پروتون متوسط ​​بین 3 تا 10 ذره در سانتی متر مکعب هستند ، اما با فاصله گرفتن از خورشید ، این تراکم کاهش می یابد.

در تاریخ 25 آگوست 2012 ، ویجر 1 در 121.6 واحد نجومی از زمین از نعل اسب عبور کرد (121.6 برابر فاصله زمین و خورشید ، یا دقیقاً 1.18 میلیارد کیلومتر). در 23 اکتبر 2013 ، ویجر 1 تراکم پلاسما 0.055 الکترون در سانتی متر مکعب را در فاصله 122.6 واحد نجومی (3.18 میلیارد کیلومتر) کشف کرد.

از طرف دیگر ، فضاپیمای ویجر 2 پس از طی مسیری طولانی و عبور از مشتری ، زحل ، اورانوس و نپتون در تاریخ 5 نوامبر 2018 در فاصله 119 واحد نجومی (17.8 میلیارد کیلومتر) از اسب بخار عبور کرد. در 30 ژانویه 2019 ، این فضاپیما تراکم پلاسما 0.039 الکترون در سانتی متر مکعب را در فاصله 119.7 واحد نجومی (9.17 میلیارد کیلومتر) کشف کرد که بسیار به اندازه گیری ویجر 1 نزدیک بود.

هر دو کاوشگر افزایش چگالی را گزارش کردند. فضاپیمای ویجر 1 پس از طی 20 واحد نجومی (9.2 میلیارد کیلومتر) مجدداً از افزایش چگالی تقریباً 13.0 الکترون در سانتی متر مکعب خبر داد. اما اکتشافات ویجر 2 در ژوئن 2019 افزایش قابل توجهی در چگالی حدود 0.12 الکترون در سانتی متر مکعب را نشان می دهد. این تراکم در فاصله 124.2 واحد نجومی (18.5 میلیارد کیلومتر) ثبت شده است. این مقادیر ممکن است بسیار کوچک باشد ، اما برای جلب توجه کافی است. زیرا علت اصلی آنها مشخص نیست.

میانگین تراکم الکترون فضای بین ستاره ای کهکشان راه شیری 0.037 ذره در سانتی متر مکعب محاسبه شد. چگالی پلاسمای فرازمینی تقریباً 0.002 الکترون در سانتی متر مکعب است. با عبور پروب های ویجر از هلیوپاس ، ابزارهای علمی موج پلاسما آنها از طریق نوسانات پلاسما ، تراکم الکترون پلاسما را کشف کردند.

امیدواریم از این مطلب که در دسته بندی دانستنی های مفید نگارش شده بود، لذت برده باشید.